Hi Chester

Hi Chester …

Chris heeft ondertussen een lokale vriend gevonden … Chester, met wie hij dagelijks contact heeft. Chester kletst hem iedere dag de oren van de kop met name over het weer. Ik geloof dat je Chester ook wel de Peter Timofeeff van NZ kunt noemen. Aangezien het Zuidereiland nogal grillig is qua weer in de Kiwi-winter proberen we zo goed als mogelijk om op onze route de lage drukgebieden (regen en sneeuw), die het Zuidereiland kunnen teisteren, te mijden. Dit is tot op heden prima gelukt.

Nou, zoals eerder vermeld begon vrijdag 7 augustus heerlijk rustig met een ontbijtje en diverse kopjes koffie en thee in een klein koffietentje in Oamaru. Rond 11:00u stapten we in de auto met als eerste tussenstop Moeraki. Een rit van ca. 40km om daar de Moeraki Boulders te aanschouwen. De boulders, gelegen in het "Moeraki Boulders Scenic Reserve", zijn (veel) grote, ronde stenen die verspreid over het strand liggen. Alleen te zien met eb, dus timing was cruciaal. Het betreft hier geen gegoten betonnen knikkers, maar door de natuur gevormde, bijna perfect-ronde ballen in allerlei maten (grootste zijn ca. 3 meter in doorsnede). Erg apart hoe moeder-natuur dit voor elkaar heeft gekregen.

We vervolgden onze rit via de Southern Scenic Route/ State Highway 1 richting ‘Kaka Point’ een gehucht ca. 100km ten zuiden van de universiteitstad Dunedin. Een lange zit met regenachtig weer. Rond 18:00u kwamen we aan bij John en Heather, die we eerder op de dag hadden gebeld met de vraag of ze later diezelfde dag nog een slaapplek voor ons hadden. Zij runnen op een geweldige plek een kleine B&B (Kenthurst).

Achteraf bleek dat onze last-minute reservering een poetsmiddag teweeg had gebracht. Heather heeft namelijk die middag samen met haar vriendin Joan (hierover later meer) nog snel even de puntjes op de i gezet alvorens wij arriveerden. Gasten in de winter, in Kaka Point, in een B&B zijn een uitzondering werd ons later verteld, dus alles moest op de valreep in paraatheid worden gebracht.

Eenmaal na het welbekende B&B-praatje werden we door Heather doorverwezen naar het plaatselijk restaurant/ pub (er is ook maar 1) om daar een hapje te gaan eten. Eenmaal binnen keken zo’n 25 mannen en 3 vrouwen ons aan … tja, daar sta je dan … als twee toeristen … in 2 dezelfde felgekleurde oranje parka’s (arrggh) … in kiwi-winter … kou-kleumend … in the middle of nowhere … Na het bestellen van de twee ‘home-made soups’ schoven we gezellig aan bij de locals in het bargedeelte. Binnen de kortste keren schoof de eerste Kiwi bij ons aan. Drie uur later zat hij er nog …
Na alle ‘ins and outs’ over de mensen in het café (voornamelijk boeren en vissers ) en over het leven in Kaka Point & Nieuw-Zeeland begon de ‘open mic’-avond. De kwaliteit van de optredens varieerde van slecht tot heel slecht.

Inmiddels werd ons duidelijk gemaakt dat deze avond in het teken stond van Schotse rituelen. Er bestaat nogal een nauwe band tussen het zuiden van het Zuidereiland en Schotland, aangezien vele migranten vanuit Schotland richting NZ zijn gekomen.
Rond 21:00u kwamen 3 ‘Scottish Pipers’ al spelend de pub in …
Wat bleek? Er is in Kaka Point 1x per jaar een Schots thema, met als hoogtepunt de (voor ons op dat moment nog totaal onbekende) ‘Haggis’ (een vleesgerecht gemaakt van schapen-hart, long en lever, vermalen met dierlijk vet (reuzel), ui, havermout, peper, zout, kruiden en bouillon). Door een van de pipers werd een gedicht voorgedragen -geschreven door de Schotse dichter Robert Burns- als eerbetoon aan de Haggis die daarna met een groot mes werd aangesneden en met wat whiskey werd weggespoeld. Ook wij werden uitgenodigd om te proeven. Het smaakt naar de voor ons meer bekende bloedworst. Prima te doen!

Tja, daar zit je dan … als twee toeristen … met 2 dezelfde felgekleurde oranje parka’s die inmiddels over de barkruk hingen … in kiwi-winter … aan de andere kant van de wereld … te luisteren naar Amazing Grace & Auld Lange Syne gespeeld door 3 mannen met kilt op hun doedelzak … fan-tas-tisch! En de drank vloeide rijkelijk …

Later die avond wandelden we moe maar voldaan terug naar de B&B waar Heather nog even mededeelde dat zij en John de volgende ochtend voor een paar dagen naar vrienden gingen. Met andere woorden … ‘the villa was ours’. Bizar eigenlijk, alles achterlaten bij mensen die je net 1 dag ‘kent’. Dat is wel weer het mooie van het overnachten in een B&B … je kunt vanalles verwachten.

Zaterdag 8 augustus stond een hoop op het programma. Zo zijn we naar de McLean Falls gegaan, een prachtige wandeling door het bos om vervolgens uit te komen bij een toch wel spectaculaire waterval. Daarna hebben we Lake Wilkie gezien (niet bijzonder) en vervolgens hebben we 2 uur in wind en weer over het strand gelopen om uiteindelijk te concluderen dat de enige zeeleeuw die er lag, iets voor onze aankomst vertrokken was … de sporen waren duidelijk zichtbaar. Fraai … hoewel een strandwandeling normaliter heerlijk is om te maken, leek dit eerder op een Noordpoolexpeditie … koud joh!

Tegen 16:45u besloten we naar Roaring Bay te gaan. Met windkracht 10 op onze neus en een gevoelstemperatuur van minimaal -8 stonden we 3 kwartier te kijken naar de ‘Yellow-Eyed Penguins’ die wat stuntelig één voor één uit de zee tevoorschijn kwamen. In totaal hebben we er zo’n 15 gespot. Erg mooi en geen toerist te bekennen. Nou oke dan … op die 2 na, je weet wel, die met die bekende oranje parka’s ;).

Op de terugweg zijn we weer naar de bar gegaan voor een hapje en een drankje. Onze komst werd zeer gewaardeerd en zo kregen we van Paddy (de eigenaar) nog wat overgebleven Haggis voorgeschoteld.

De B&B was ondertussen door de eigenaren verlaten en met een klein duwtje en zonder sleutel opende zich de deur van de villa …

De dag erna, zondag 9 augustus, stond weer een lange rit op de planning (229km). De bestemming deze keer: Te Anau in Fiordland, waar Joan (de poetsende vriendin van Heather) een luxe 2-kamer B&B runt samen met Ross (Prospect Lodge). Onderweg wat sneeuw gehad, net als regen en een prachtig zonnetje. Inmiddels daalde de temperatuur aanzienlijk toen we 7u later bij de Southern Alps aankwamen. Wat een fantastisch stuk Nieuw-Zeeland. We besloten uiteindelijk om 3 nachten te blijven. Chester had namelijk goed nieuws gebracht, waardoor we optimaal gebruik wilden maken van de mogelijkheden van dit gebied (vaak onbereikbaar/ontoegangelijk door het weer) en dan met name Milford Sound. Het fijne van ‘reizen op de bonnefooi’ is dat dit soort beslissingen ten alle tijden gemaakt kunnen worden.

Maandag 10 augustus hebben we een helikoptervlucht geboekt met de voorwaarde dat we met z’n 2-tjes werden meegenomen. Ook dit is het voordeel van ‘off-season’ reizen. De mensen willen geld in het laatje en zijn sneller bereid om je tegemoet te komen. Zo kregen we tevens 2 landingen i.p.v. 1. Dus hop de chopper in en go!
Een rib uit ons lijf, maar de ruim 1 uur durende vlucht over Doubtful Sound was het meer dan waard. In de middag zijn we naar de ‘Glow worm cave’ gegaan, een afgelegen (enkel per boot bereikbare) grot met … je raadt het vast al …. gloeiwormen. Leuk om eens te zien, maar wel duur voor wat je krijgt. Eenmaal terug in het dorpje nog snel even de ‘Bird Sancturary’ en de bios (er draaide een korte film over Fjordland) meegepikt.

Je kunt je voorstellen dat we bekaf waren. Dus vroeg naar bed, want de dag erna
(11 augustus) stond dan eindelijk de zo gekoesterde trip naar Milford Sound op het programma. Ook deze dag hebben we weer goed weer gehad (wel koud) hetgeen er voor heeft gezorgd dat de Milford Road (de enige weg om in Milford Sound te komen) open was. Zoals gezegd in de wintertijd is dit namelijk vaak niet het geval i.v.m. de sneeuwval en gladheid. De Milford Road (120km) is op zich al een spectaculaire belevenis. Onderweg zijn nl. zo’n 35 punten waar men kan stoppen om diverse wonderen der natuur te zien, denk hierbij ook aan diverse wandeltracks van een aantal uren. Eenmaal aangekomen in Milford Sound stapten we met een kleine groep mensen op het bootje. Een prachtige tocht door de fjorden volgde, waarbij tevens gezocht werd naar wildlife. Inmiddels kunnen we weer een pinguinsoort van ons lijstje afstrepen (hier hadden we totaal geen rekening meer mee gehouden, dus we waren erg happy), namelijk de Fjordland Kuif Pinguin. Verder hebben we kennis gemaakt met de Kea, een inheemse en een van de slimste en creatiefste papegaai-achtige die erom bekend staat dat ze op (onbewaakte) plekken rubberen dichtingen van auto's slopen. Ook onze auto moest eraan geloven …

In de namiddag reden we via de Milford Road terug naar Te Anau, met ondertussen op de achterbank twee Thaise mensen. Dit jonge stel (1 wonend in Christchurch en 1 in Queenstown) vierde vakantie met hun uit Thailand overgekomen ouders en kwamen helemaal uit Queenstown gereden (in totaal zo’n 300km en 4 uur rijden enkele reis!) om Milford Sound te kunnen zien. Op de terugweg, halverwege de Milford Road kregen ze het echter voor elkaar om zichzelf buiten te sluiten door eerst alle deuren te vergrendelen, de jas met daarin de enige autosleutel in de kofferbak te leggen en daarna de klep dicht te gooien (die uiteraard enkel met de afstandsbediening op de sleutel te openen was). Tja, daar sta je dan … 5 Thai … (temperatuurtje van om-en-nabij het vriespunt, jassen in een afgesloten kofferbak, terwijl je 30 graden gewend bent)… uren in de kou … te wachten op hulp die niet kwam … zonder enig telefonisch bereik … We hebben er 2 op de achterbank laten plaatsnemen -de achterblijvers wat te eten en te drinken gegeven- en hen 65 km verderop in Te Anau afgezet zodat hulp geregeld kon worden.

Eenmaal terug genoten wij van de laatste avond in de B&B.
Rood wijntje, heerlijk eten, de houtkachel aan en poes Ruby op schoot. Genieten!

Woensdag 12 augustus vertrokken we richting ‘Lake Wanaka’, waar we een nachtje verbleven. Meer hierover volgt in de volgende (hopelijk iets kortere) update, als we zijn aangekomen op het Noordereiland.

Groetjes,
Chris en Kim.