Mr. & Mrs. S.
Door: Chris & Kim
Blijf op de hoogte en volg Kim
17 December 2013 | Chili, Punta Arenas
Mr. & Mrs. S.
De meesten van jullie hadden het niet zien aankomen, vanaf nu zijn we meneer en mevrouw S.
Kort samengevat:
Zaterdag 7 december 2013 hebben wij elkaar het ja-woord gegeven in het bijzijn van ouder(s), broers, (schoon)zus, neefje en nichtjes. Vervolgens zijn we met z’n allen heerlijk gaan lunchen en daarna …
… daarna zijn we onze koffers gaan inpakken (waarvan we dachten dat het maar een uurtje zou duren. De werkelijkheid was dat we pas rond 01:30u gingen slapen. Dat uurtje werden dus meerdere uurtjes …) om op zondag het vliegtuig in te stappen en te gaan genieten van onze honeymoon …
Zondag 8 december vertrok het vliegtuig vanaf Amsterdam (18:50u) via Parijs (23:20u) naar Santiago de Chili. Leuke bijkomstigheid: koningin Maxima vergezelde ons tijdens de eerste vlucht. Ze zat welgeteld vier stoelen voor ons. En nee: geen kids en geen koning Pils.
Na een aangename vlucht van ca. 13 ½ uur arriveerden we op maandagochtend 9 december (ca. 10:00u) in Chili, waarna we de wachtende taxi namen richting Valparaiso (een ritje van ongeveer een uur). Na een verfrissende douche zijn we de havenstad gaan verkennen. Ow ja … en de heerlijkste mojito ooit gedronken!! Cheers! Uiteindelijk waren we zo moe dat we besloten om terug naar het hotel te gaan om te slapen. Kim dacht slim te zijn door de wekker te zetten, maar vergat hierbij de tijd aan te passen. Dus om 05:00u werden we gewekt door het Apple deuntje (pff …).
Uiteraard stonden we pas een paar uurtjes later op …
Dinsdag 10 december zijn we met de metro naar Vino del Mar gegaan om te relaxen op het strand. Heerlijk! De temperatuur was gemiddeld zo’n 25 graden, dus niets te klagen. Helaas werkte de Chileense factor 50 niet echt, dus je kunt nagaan hoe wij nadien uitzagen … autsj!
Woensdag 11 december werden we wakker met het uitzicht op het -inmiddels gearriveerde- cruiseschip. Het schip waar we de komende 25 dagen op gaan doorbrengen. Het schip dat ons naar Chili, Argentinië, Antarctica, South Georgia, Uruguay en vervolgens weer naar Argentinië brengt zodat we via Buenos Aires weer terug naar Amsterdam kunnen vliegen (gelukkig duurt dit nog even …).
De inscheping verliep soepel. Tijdens het lange wachten werd al kennis gemaakt met diverse mede-piraten, al dachten zij dat wij -gezien onze jonge leeftijd- crewmembers waren. De gemiddelde leeftijd zal zo’n 65-70 jaar zijn, met hier en daar wat uitschieters. Van jong tot oud, van gezinnen tot alleen-reizenden. Het kan allemaal … We hebben immers allemaal dezelfde droom: Antarctica en South-Georgia!
Na een heerlijke lunch aan dek en de verplichte formaliteiten (bijv. emergency drill) vertrok om 16:00u het schip uit de haven van Valparaiso. Wat een euforie; 25 graden, zonnetje op de bol, livemuziek op het buitendek … heerlijk! Helaas was dit euforisch gevoel voor Kim al snel voorbij. Nog geen 4 uur later kwam de heerlijke lunch er weer uit en heeft ze zowel de rest van de woensdag als de donderdag plat in bed gelegen. Bezigheden van Chris op donderdag 12 december: ontbijten, lezingen bijwonen, lunchen, sporten, het schip verkennen, genieten van een heerlijk diner, lezen etc. Bezigheden van Kim: slapen, slapen, slapen en onder begeleiding van een Emmastaete (verzorgingstehuis) medewerker (lees: Chris) naar het toilet, terug het bed in en soepstengels en crackers eten.
Vrijdag 13 december verliep een stuk beter. Fris en fruitig genoten van een goed ontbijt waarna in het havenstadje Puerto Montt werd afgemeerd. In een groepje met 11 personen zijn we gaan wandelen in het nationaal park Alerce Andino, onder leiding van een stuiterende gids. ’s Avonds eindelijk samen in het restaurant kunnen eten. De crew weet inmiddels dat we onlangs getrouwd zijn en daarom werd gevraagd of wij ons eigen diner willen samenstellen. Kom maar op met de kreeft, krab en het chocolade dessert. Op kerstavond -als we in Antarctica zijn- krijgen we het voorgeschoteld. Jummie …
Zaterdag 14 december (een week huwelijk heeft stand gehouden) kwamen we aan in Castro. Deze dag hebben we niet deelgenomen aan een excursie, maar zijn we zelf wat rond gaan slenteren. Wederom een prachtige warme dag. Herken de Hollanders: korte broek en t-shirt. Herken alles daarbuiten: lange broek en trui met daarover een jas. Tja …
Na de nodige gemaakte foto’s zijn we in een lokaal restaurantje gaan eten. Geen enkele toerist te vinden en dat maakte het o.a. zo bijzonder. We zijn wel een opvallende verschijning hier in Chili. Chris, lang met donker haar en blauwe ogen. Kim, met kort opvallend haar, hetgeen ze hier absoluut niet gewend zijn. “I like your hairstyle” werd dan ook gehoord. Altijd leuk …
Lunch was geweldig. Verse vis (hake) met een Peruviaans toetje vertaald: “vrouwen-zucht”.
Terwijl we buiten op het dek dit reisverslag aan het typen zijn, worden we ietsjes afgeleid, want jawel hoe kan het ook anders. Een Engelse oudere dame (herkenbaar aan haar badmuts met Engelse vlag) gaat baantjes trekken in een zwembad van 6x4 met een duikbril en snorkel op. Tja …
Oké, weer even terug.
Het eten …
Het eten in Chili is waanzinnig goed. Voornamelijk vis, schaal- en schelpdieren staan in dit gedeelte van Chili op de kaart, een vleesgerecht is hier bijzaak. In Patagonië wordt met name lam gegeten. Heerlijk!
De mensen …
De mensen zijn ontzettend vriendelijk, al blijft het communiceren met elkaar zeer moeizaam. Het volgen van Engelse lessen blijkt te duur te zijn, dus dit is helaas niet voor iedereen weggelegd. Het verstaan van Spaans binnen de context is nog enigszins te doen, maar het spreken …
Zondag 15 december arriveerden we in het havenstadje Chaccabuco. Ook hier kon men weer deelnemen aan allerlei verschillende excursies. Wij besloten om zelf het stadje te gaan verkennen en de dag rustig door te brengen. Prachtige dag, wederom lekker warm weer en daar liepen we dan … met z’n tweetjes door een stadje wat niet eens een stadje te noemen is, maar eerder een of ander gehucht waar de mensen op straat op 2 handen te tellen zijn. Amper een toerist te bekennen. Toch gek eigenlijk, als je je bedenkt dat we op een schip zitten met ca. 420 mensen.
Maandag 16 en dinsdag 17 december waren zogenoemde ‘days at sea’. Kortom, 2 volledige dagen op zee (zonder excursies). Klotjs klotjs voor Kim (uiteraard …). Gelukkig zit er vooruitgang in, want het eten komt er nu nog alleen op de normale manier uit : ). Tijdens de ‘days at sea’ worden workshops (o.a. kaartspelen, fotografie, dansen etc.) gegeven. Daarnaast kan men ook diverse lezingen bijwonen. Of … zoals de gemiddelde 70-jarige doet: een middagdutje doen.
Morgen, 18 december komen we aan in Punta Arenas. De plek waar we vorig jaar februari op de ‘cruseros Australis’ stapten om de Chileense fjorden te kunnen zien. Een gedeelte van deze cruise zal dus overlappen met de expeditie-cruise van vorig jaar. Toen was de eindbestemming Ushuaia en daar droomden we weg bij het zien van vertrekkende schepen richting Antarctica.
En nu … nu zitten we gewoon zelf op een van die schepen …
Woensdag 18 december komen we aan in Punta Arenas, Chili. Vervolgens varen we later die dag richting Ushuaia (Argentinië). Hier komen we 19 december aan. ’s Avonds begint het hele avontuur. Twee dagen zullen we gaan doorbrengen op de gevreesde ‘Drake passage’, die ons toegang biedt naar het witte continent. Blijkbaar de ruwste zee op deze aardbol ...
Kerstmis 2013 zullen we dus op dit continent gaan doorbrengen.
Nou, voorlopig was dit even het reisverslag. We hebben geen idee hoe de komende dagen gaan verlopen, dus een vervolg is niet te garanderen.
In elk geval ontzettend bedankt voor alle appjes- sms-jes en mailtjes die we inmiddels hebben ontvangen.
Veel liefs,
Chris & Kim.
De meesten van jullie hadden het niet zien aankomen, vanaf nu zijn we meneer en mevrouw S.
Kort samengevat:
Zaterdag 7 december 2013 hebben wij elkaar het ja-woord gegeven in het bijzijn van ouder(s), broers, (schoon)zus, neefje en nichtjes. Vervolgens zijn we met z’n allen heerlijk gaan lunchen en daarna …
… daarna zijn we onze koffers gaan inpakken (waarvan we dachten dat het maar een uurtje zou duren. De werkelijkheid was dat we pas rond 01:30u gingen slapen. Dat uurtje werden dus meerdere uurtjes …) om op zondag het vliegtuig in te stappen en te gaan genieten van onze honeymoon …
Zondag 8 december vertrok het vliegtuig vanaf Amsterdam (18:50u) via Parijs (23:20u) naar Santiago de Chili. Leuke bijkomstigheid: koningin Maxima vergezelde ons tijdens de eerste vlucht. Ze zat welgeteld vier stoelen voor ons. En nee: geen kids en geen koning Pils.
Na een aangename vlucht van ca. 13 ½ uur arriveerden we op maandagochtend 9 december (ca. 10:00u) in Chili, waarna we de wachtende taxi namen richting Valparaiso (een ritje van ongeveer een uur). Na een verfrissende douche zijn we de havenstad gaan verkennen. Ow ja … en de heerlijkste mojito ooit gedronken!! Cheers! Uiteindelijk waren we zo moe dat we besloten om terug naar het hotel te gaan om te slapen. Kim dacht slim te zijn door de wekker te zetten, maar vergat hierbij de tijd aan te passen. Dus om 05:00u werden we gewekt door het Apple deuntje (pff …).
Uiteraard stonden we pas een paar uurtjes later op …
Dinsdag 10 december zijn we met de metro naar Vino del Mar gegaan om te relaxen op het strand. Heerlijk! De temperatuur was gemiddeld zo’n 25 graden, dus niets te klagen. Helaas werkte de Chileense factor 50 niet echt, dus je kunt nagaan hoe wij nadien uitzagen … autsj!
Woensdag 11 december werden we wakker met het uitzicht op het -inmiddels gearriveerde- cruiseschip. Het schip waar we de komende 25 dagen op gaan doorbrengen. Het schip dat ons naar Chili, Argentinië, Antarctica, South Georgia, Uruguay en vervolgens weer naar Argentinië brengt zodat we via Buenos Aires weer terug naar Amsterdam kunnen vliegen (gelukkig duurt dit nog even …).
De inscheping verliep soepel. Tijdens het lange wachten werd al kennis gemaakt met diverse mede-piraten, al dachten zij dat wij -gezien onze jonge leeftijd- crewmembers waren. De gemiddelde leeftijd zal zo’n 65-70 jaar zijn, met hier en daar wat uitschieters. Van jong tot oud, van gezinnen tot alleen-reizenden. Het kan allemaal … We hebben immers allemaal dezelfde droom: Antarctica en South-Georgia!
Na een heerlijke lunch aan dek en de verplichte formaliteiten (bijv. emergency drill) vertrok om 16:00u het schip uit de haven van Valparaiso. Wat een euforie; 25 graden, zonnetje op de bol, livemuziek op het buitendek … heerlijk! Helaas was dit euforisch gevoel voor Kim al snel voorbij. Nog geen 4 uur later kwam de heerlijke lunch er weer uit en heeft ze zowel de rest van de woensdag als de donderdag plat in bed gelegen. Bezigheden van Chris op donderdag 12 december: ontbijten, lezingen bijwonen, lunchen, sporten, het schip verkennen, genieten van een heerlijk diner, lezen etc. Bezigheden van Kim: slapen, slapen, slapen en onder begeleiding van een Emmastaete (verzorgingstehuis) medewerker (lees: Chris) naar het toilet, terug het bed in en soepstengels en crackers eten.
Vrijdag 13 december verliep een stuk beter. Fris en fruitig genoten van een goed ontbijt waarna in het havenstadje Puerto Montt werd afgemeerd. In een groepje met 11 personen zijn we gaan wandelen in het nationaal park Alerce Andino, onder leiding van een stuiterende gids. ’s Avonds eindelijk samen in het restaurant kunnen eten. De crew weet inmiddels dat we onlangs getrouwd zijn en daarom werd gevraagd of wij ons eigen diner willen samenstellen. Kom maar op met de kreeft, krab en het chocolade dessert. Op kerstavond -als we in Antarctica zijn- krijgen we het voorgeschoteld. Jummie …
Zaterdag 14 december (een week huwelijk heeft stand gehouden) kwamen we aan in Castro. Deze dag hebben we niet deelgenomen aan een excursie, maar zijn we zelf wat rond gaan slenteren. Wederom een prachtige warme dag. Herken de Hollanders: korte broek en t-shirt. Herken alles daarbuiten: lange broek en trui met daarover een jas. Tja …
Na de nodige gemaakte foto’s zijn we in een lokaal restaurantje gaan eten. Geen enkele toerist te vinden en dat maakte het o.a. zo bijzonder. We zijn wel een opvallende verschijning hier in Chili. Chris, lang met donker haar en blauwe ogen. Kim, met kort opvallend haar, hetgeen ze hier absoluut niet gewend zijn. “I like your hairstyle” werd dan ook gehoord. Altijd leuk …
Lunch was geweldig. Verse vis (hake) met een Peruviaans toetje vertaald: “vrouwen-zucht”.
Terwijl we buiten op het dek dit reisverslag aan het typen zijn, worden we ietsjes afgeleid, want jawel hoe kan het ook anders. Een Engelse oudere dame (herkenbaar aan haar badmuts met Engelse vlag) gaat baantjes trekken in een zwembad van 6x4 met een duikbril en snorkel op. Tja …
Oké, weer even terug.
Het eten …
Het eten in Chili is waanzinnig goed. Voornamelijk vis, schaal- en schelpdieren staan in dit gedeelte van Chili op de kaart, een vleesgerecht is hier bijzaak. In Patagonië wordt met name lam gegeten. Heerlijk!
De mensen …
De mensen zijn ontzettend vriendelijk, al blijft het communiceren met elkaar zeer moeizaam. Het volgen van Engelse lessen blijkt te duur te zijn, dus dit is helaas niet voor iedereen weggelegd. Het verstaan van Spaans binnen de context is nog enigszins te doen, maar het spreken …
Zondag 15 december arriveerden we in het havenstadje Chaccabuco. Ook hier kon men weer deelnemen aan allerlei verschillende excursies. Wij besloten om zelf het stadje te gaan verkennen en de dag rustig door te brengen. Prachtige dag, wederom lekker warm weer en daar liepen we dan … met z’n tweetjes door een stadje wat niet eens een stadje te noemen is, maar eerder een of ander gehucht waar de mensen op straat op 2 handen te tellen zijn. Amper een toerist te bekennen. Toch gek eigenlijk, als je je bedenkt dat we op een schip zitten met ca. 420 mensen.
Maandag 16 en dinsdag 17 december waren zogenoemde ‘days at sea’. Kortom, 2 volledige dagen op zee (zonder excursies). Klotjs klotjs voor Kim (uiteraard …). Gelukkig zit er vooruitgang in, want het eten komt er nu nog alleen op de normale manier uit : ). Tijdens de ‘days at sea’ worden workshops (o.a. kaartspelen, fotografie, dansen etc.) gegeven. Daarnaast kan men ook diverse lezingen bijwonen. Of … zoals de gemiddelde 70-jarige doet: een middagdutje doen.
Morgen, 18 december komen we aan in Punta Arenas. De plek waar we vorig jaar februari op de ‘cruseros Australis’ stapten om de Chileense fjorden te kunnen zien. Een gedeelte van deze cruise zal dus overlappen met de expeditie-cruise van vorig jaar. Toen was de eindbestemming Ushuaia en daar droomden we weg bij het zien van vertrekkende schepen richting Antarctica.
En nu … nu zitten we gewoon zelf op een van die schepen …
Woensdag 18 december komen we aan in Punta Arenas, Chili. Vervolgens varen we later die dag richting Ushuaia (Argentinië). Hier komen we 19 december aan. ’s Avonds begint het hele avontuur. Twee dagen zullen we gaan doorbrengen op de gevreesde ‘Drake passage’, die ons toegang biedt naar het witte continent. Blijkbaar de ruwste zee op deze aardbol ...
Kerstmis 2013 zullen we dus op dit continent gaan doorbrengen.
Nou, voorlopig was dit even het reisverslag. We hebben geen idee hoe de komende dagen gaan verlopen, dus een vervolg is niet te garanderen.
In elk geval ontzettend bedankt voor alle appjes- sms-jes en mailtjes die we inmiddels hebben ontvangen.
Veel liefs,
Chris & Kim.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
