"Kapa o Pango"

"Kapa o Pango"

Woensdag 12 augustus vertrokken we vanuit Te Anau richting ‘Wanaka’, een rit van 227km (ruim 3 uur rijden). Wanaka is een kleinschalig wintersportgebied prachtig gelegen aan het gelijknamige meer (Lake Wanaka), niet ver van Queenstown, dat we in 2010 hebben bezocht. Remember, high five Manami? ;).

Na het vinden van een motel (Lakeview Apartments) hebben we nog net voordat het donker werd de Mount Iron beklommen. De locals laten daar de hond uit en rennen ‘m met gemak op en af, wij hadden binnen no-time dik het zweet op onze kop staan (en een dag later spierpijn). Dit soort beklimmingen zijn we niet gewend of zegt dit iets over onze conditie? ;) …

Helaas hadden we maar 1 overnachting in Wanaka, omdat we donderdag 13 augustus Mount Cook (‘Mount Doom’ uit de Lord of the Rings) wilden zien in een ultieme poging het slechte weer voor te blijven. Hoewel we onderweg wat regen hebben gehad, hebben we tijdens de ‘Hooker Valley Track’ -een in de winter ruim 4 ½ u durende vloektocht over besneeuwde en spekgladde paden- gelukkig geen spatje regen meer gezien.

Wellicht nog leuk om even te vermelden; de 5 gestrande Thai die we bij de ‘Mirror Lakes’ uit de brand hebben geholpen, liepen we toevallig ook bij Mount Cook tegen het lijf. Uiteraard kon Chris het niet laten om te vragen: “who has the car key?” waarna het Thaise kwartje snel viel en we na het in ontvangst nemen van enkele Thaise knuffels nog even op de ‘piektjur’ mochten. Wellicht zijn we nu als redders in nood op een of andere vage Thaise blog te vinden ;).

Nu weer terug naar de vloektocht … totaal afgepeigerd strompelden we het eerste de beste restaurant binnen, waar de lokale Norbed (inside joke) net bezig was om enige vorm van verwarming aan te leggen. Met andere woorden, de airco in de auto draaide overuren om de verkleumde Kiwikim en Chrispychris weer op te warmen. Deze late rit in het pikkedonker (uiteraard geen lantaarnpaal te bekennen) leidde ons naar ‘Matuka Lodge’ in het kleine plaatsje Twizel. Althans, dat was de bedoeling … maar omdat Chris het advies van de B&B eigenaresse Jo volledig in de wind sloeg (zoals altijd stronteigenwijs) en volledig op zijn Navman vertrouwde, belandde de Rav4 aan de rand van de aarde maar kon nog net op tijd tot stilstand worden gebracht, waarop Jo na een telefoontje bereid was, ons bij de welbekende brug van Twizel op te komen pikken (Chris was blijkbaar niet de enige eigenwijze). Terug in de bewoonde wereld belandden we in een prachtige lodge waar een bloedspoor vanuit de keuken leidde tot onze badkamer. Of dit bloedspoor van de loopse teef of van de eigenaresse afkomstig was is tot op heden onduidelijk … Chris is met enkele stukjes wc papier nog door de toko gekropen om de sporen uit te wissen.

Daags erna (vrijdag 14 augustus) hebben we tijdens het ontbijt nog wat verhalen over buurvrouw Ork aangehoord (zij speelde een Ork in de film ‘The Hobbit’ en probeert daar nu via een rondleiding een slaatje uit te slaan), een paar gekookte eitjes naar binnen gewerkt, lekker gekeuveld met Jo en Peter (erg joviale mensen) om vervolgens via Lake Tekapo naar Christchurch af te reizen, een rit van 282km, zo’n 4 uurtjes rijden.

Eenmaal aangekomen Christchurch hebben we ingecheckt in een hotel (Clearwater Resort – wat een aanfluiting) op een steenworp afstand van de luchthaven, omdat de dag erna de vlucht naar Auckland op het programma stond. ‘s Avonds zijn we nog even naar een overdekte Mall geweest, zodat Chris zijn haren en baard kon laten bijwerken door een oude taart met een paarse kuif. Op haar vraag: ”how would you like it?”, antwoordde Chris met zijn welbekende humor: “Do you think that purple color would suit me too?” Ze kon het grapje wel waarderen ☺.

Zaterdag 15 augustus was de grote dag …
Waar we aanvankelijk de hele vakantie hadden ingezet op een rondreis door het Zuidereiland, was Kim te weten gekomen dat in Auckland, gelegen op het Noordereiland, de return van de Bledisloe Cup, een jaarlijkse rugby-derby tussen de Wallabies (Australië) en de All Blacks (Nieuw-Zeeland) gepland stond. We kenden reeds een B&B in Auckland (Eden Villa), op loopafstand van Eden Park (de locatie van deze rugby-wedstrijd) waar precies 5 jaar geleden onze eerste NZ-reis begon. De e-tickets voor deze wedstrijd hebben we last-minute voor de hoofdprijs weten te bemachtigen via een dubieuze Australische website, dus er was absoluut sprake van enige nerveusiteit toen we bij de electronische toegangspoortjes van Eden Park arriveerden. Een enorme zucht van verlichting was hoorbaar, toen de lampjes groen kleurden en we probleemloos het stadion binnenkwamen en daarna tot de ontdekking kwamen dat de tickets werkelijk fantastische plaatsen betrof. Dit was ‘de hoofdprijs’ meer dan waard. Het live zien van de ‘Haka’ (de Maori (spreek uit als ‘Maurie’) oorlogsdans die steevast door de All Blacks wordt getoond voor aanvang van de aftrap), was waanzinnig en iets wat wij beiden al jaren op de ‘bucket list’ hadden staan. Het euforische gevoel werd vergroot omdat het hier ook nog eens de speciale Haka versie betrof met het ‘slit-throat’ gebaar ("Kapa o Pango"), waarschijnlijk vanwege het jubileum van All Black Richie McCaw (142 caps voor de AB’s, een wereldwijd record). Onder het toeziend oog van circa 48.000 supporters werd het een ruime overwinning voor de All Blacks (41-13) waardoor het merendeel van de toeschouwers met een prima gevoel het stadion verliet, wetende dat Nieuw-Zeeland de Bledisloe Cup wederom voor het 13de jaar op rij in haar bezit heeft. Slalommend tussen de dronken Wallabies en Kiwi’s bereikten we na een half uurtje kuieren de B&B waar we heerlijk nagenoten van de gemaakte foto’s en fimpjes.

Na een korte nacht verlieten we zondag 16 augustus om 10:00u de B&B, waarna Chris rond 12:00u de sleutel van de B&B in zijn broekzak ontdekte. We hebben dus nog een extra bezoekje in Auckland af te leggen alvorens we naar Nederland vliegen.

Wordt vervolgd …

Groetjes,

Chris & Kim